Historia

Historia baletu odnosi się głównie do kultury europejskiej. Umownie przyjęło się, że początkiem tego widowiskowego tańca będzie wystawienie w Paryżu, 15.10.1581 r., baletu dworskiego pod tytułem: „Circe – Ballet Comique de la Reine” co znaczy Balet komiczny królowej. Reżyserem tak ważnego widowiska kulturowego był Włoch Baldassarino do Belgiojoso.


Zastanawiające jest to, skąd balet się wziął. Otóż stworzony został z renesansowych maskarad karnawałowych i triumfów, wówczas bardzo popularnych wśród Włochów, które przeobraziły się w widowiska pełne śpiewu, tańca muzyki i pantomimy. Specyficzny styl włoski baletu rozwija się od początku piętnastego wieku. Od tamtego czasu wyłapano kilku najlepszych przedstawicieli. Są to: Domenico da Piacenza oraz jego dwóch uczniów, Antonio Cornazzano i Guglielmo Ebreo. Tak było we Włoszech.


Do Francji balet przyniosła ze sobą Katarzyna Medycejska. Pierwszy romantyczny balet „Sylfida” wyreżyserował Filippo Taglioni.


W drugiej połowie XIX wieku nowym centrum sztuki baletowej stała się Rosja. Marius Petipa stworzył tam balet-divertissement, klasyczny dziś typ baletu o ustalonej budowie, do takich należą schoreografowane przez niego Jezioro łabędzie (częściowo, gdyż akty romantyczne, tj. II i IV, są autorstwa Lwa Iwanowa) i Śpiąca królewna Piotra Czajkowskiego.


Przeciw zrutynizowaniu tańca baletowego wystąpiła na początku XX w. Isadora Duncan. Skostniałe schematy tradycyjnego baletu zreformował Michaił Fokin. W swych choreografiach Ognistego ptaka i Pietruszki do muzyki I. Strawińskiego, wystawionych przez zespół Ballets Russes. Najwybitniejszymi tancerzami epoki byli Anna Pawłowa, Wacław Niżyński, Matylda Krzesińska, Tamara Karsawina. W drugiej połowie XX w. duże znaczenie dla rozwoju współczesnego baletu miała działalność M. Béjarta i R. Petit.